Mysterious Albania
Na onze boottocht drinken we nog iets aan het water en rijden dan door met onze flitsbak naar Permët. Het binnenland in. De weg ernaartoe is spectaculair. Af en toe zien we een kronkelende, blauwe lijn. De Vjosa rivier. Sommige stukken staan al wel droog in deze tijd van het jaar. De uitzichten zijn echt magisch. Na ongeveer 2 uur komen we in Permët. Hier is de tijd blijven stilstaan. Dat kan je echt niet geloven! We parkeren ons en zoeken de dame die ons naar onze AirBnB zal brengen. Engels? Dat kennen ze hier nog niet :-). Met hand en tand proberen Senne en Kris uit te leggen wie we zoeken. Lucas, Bruce en ik blijven bij de auto en beslissen in welke appartementsblok we zeker niet willen slapen. Er zijn er eigenlijk weinig waar we wel zouden willen verblijven 🤭.
Na 15 minuutjes komen Senne en Kris ons halen. We lopen recht naar het gebouw waar we dus absoluut niet wilden slapen. Manman, mijn hart slaat toch even over. Dit is toch werkelijk de lelijkste blok van het stadje. Naar mijn gevoel staat hij nog net niet op instorten. We slapen op de bovenste verdieping en we sleuren onze rugzakken de trap op. Best hoog. Binnen aangekomen zijn we eigenlijk aangenaam verrast. Het appartement is een beetje gerenoveerd en best deftig. Het komt wel uit grootmoeders tijd, maar daar is niets mis mee. De was kan ik buiten aan een wasrek voor het raam ophangen. Beetjes vies zo hoog, en ik moet ervoor zorgen dat er niets uit mijn handen schiet, maar het went, zo met mijn ogen toe 😆.
We pakken uit en gaan op verkenning. Wat een speciale stad. Je merkt dat er meer en meer toerisme komt en dat men door deze inkomsten de straten reeds heeft kunnen vernieuwen. Maar de gebouwen zijn nog zeer oud en vervallen. Een enorm contrast met het mooi aangelegde dorpsplein, het parkje en de straten. De sfeer is er heerlijk. De mensen leven hier echt nog op een ander ritme en zijn ongelofelijk vriendelijk. Kris maakt zelfs een praatje in de supermarkt!🤗 ‘s Avonds komen we in een klein restaurantje terecht. Mama in de keuken en haar zoon bedient ons. We willen graag proeven van de typisch Albanese Byrek, maar die hebben ze momenteel niet. We hebben zeer lekker en extreem goedkoop lokaal gegeten en als we morgen terugkomen zal de mama voor ons de Byrek maken. Natuurlijk doen we dat. Omdat uit gaan eten hier zo goedkoop is, gaan we ook ‘s middags op restaurant. Hiervoor kiezen we dan een ander restaurantje waar het iets minder warm is maar ook hier zijn ze super vriendelijk. Ik ben al een echte fan van de Albanese gerechten. Echt heel puur, gezond en zooo lekker!
Omdat we stilletjesaan weer aan voetbal moeten denken, beginnen Lucas en Senne hier aan hun looptraining. Ze gaan ‘s avonds zo laat mogelijk joggen om de hitte te vermijden en Senne vond het best eng. Dappere jongens van mij!
Mannen in Albanië rijden best met een Mercedes. Want, zo zegt men, met een Dacia kan je geen vrouwen versieren. Hoe oud die auto dan is, dat maakt niet uit. En dus cruisen de jonge patsers hier rond in Permët, in hun vierkante Mercedessen van 100 jaar oud, met hun zonnebrilletje op en een arm uit het raam. Heerlijk om te zien 😎.
Het is hier echt heel warm en de volgende dag zoeken we wat verfrissing op bij de gekende Benja thermale bronnen van Permët. Het warme water komt uit de grond, wat zich vervolgens verzamelt in met stenen gevormde poelen. Omringd door de bergen kun je hier heerlijk ontspannen. De zwavelbronnen zouden helende krachten hebben bij gewrichtspijnen en andere kwaaltjes. Er is één groot bad waar het warme water uitstroomt en een paar kleine baden. Hier en daar hebben bezoekers wat extra dammen aangelegd en we bouwen er een beetje aan voort. Tussen de stenen zit een waterslang verstopt. Beetje schrikken wel.
Bij de thermale baden staat er ook nog een echte Ottomaanse boogbrug waar je nog over mag wandelen. Al weet ik toch niet zeker of dit nog heel lang zal kunnen. Achter deze brug ligt de Lengarica Canyon die je een stukje in kan lopen. Bruce, Senne en ik lopen door de diepe modder. Heerlijk fris en gezond aan de voetjes en we verfrissen ons ook daar even in een poel met helder blauw water. Het zicht is hier indrukwekkend. Je voelt je echt heel klein. Als je verder door de Canyon loopt, zouden er oude woningen in de grotten zijn. Maar zover zijn we niet geraakt. Doordat het zondag is en zeer warm is het hier wel zeer druk en komen we de dag nadien nog eens terug.
Op aanraden van een vriend gaan we de laatste dag raften. We zijn met 2 boten. Een busje van zowat 100 jaar oud brengt ons naar boven. Het is Bruce zijn eerste raftervaring en omdat in deze periode van het jaar de Vjosa niet hoog staat is het niet extreem wild. Voor Lucas en Senne mocht het waarschijnlijk wat heviger maar onze begeleiders maken er wel iets heel leuks van. Zo stoppen we ook even om van de rotsen te springen. Ook Bruce waagt zich aan de sprong en zwemt dan dapper tegen de stroming in weer naar de kant. We hebben een leuk groepje en genieten van deze sportieve activiteit langs schilderachtige routes. Af en toe drijven we even langs de boot mee.
‘s Avonds wagen we ons aan het monument van Permët. Het is een rotsachtig massief van 42 meter hoog en ongeveer 650 vierkante meter. Er staat een ladder aan vast gemaakt die precies niet meer lang te leven heeft en bovenop de rots staan er geen hekken. Je kan er eigenlijk zo afrollen. Nu ik eindelijk mijn crisissen onder controle heb gekregen en mijn hart het niet steeds weer begeeft, is het aan Kris om die taak van mij over te nemen. Hij vertrouwt het niet en we moeten van hem braaf met zijn allen in het midden blijven staan. We genieten even van het indrukwekkende zicht op de stad en wagen ons dan weer aan de afdaling via de gammele trap. Door het warme weer is Permët ‘s avonds een bruisend stadje. Iedereen komt dan buiten en alles komt tot leven. Ook al gingen we 100 jaar terug in de tijd, het laat een enorme indruk na. Permët, met zijn ongelofelijke natuur en cultuur, we zullen het niet snel vergeten!
En dan is het mijn verjaardag en rijden we door naar Berat. Hier hebben we net buiten het centrum een B&B gereserveerd. De weg ernaartoe is alweer adembenemend. Pas vanaf 1992, toen het communistische regime ten val kwam, konden de meeste Albanezen een eigen auto kopen. Het gevolg is dat veel mensen geen goede rijopleiding hebben gevolgd, en dat de wegen niet zijn uitgerust om zoveel auto’s aan te kunnen. De wegen zitten dus vaak vol gaten en de chauffeurs hebben bizarre en gevaarlijke rijgewoontes. Bovendien lopen er ook herders met hun kudde over de hoofdwegen, zien we koeien grazen in de berm van de weg en zelfs een paard of ezel met wagen komen we hier ook nog regelmatig tegen. Ik hou dus regelmatig mijn hart vast als we een bocht in gaan. Ze houden zich er niet voor in om net in de bocht voorbij te steken en rijden ook vaak een file op de andere rijstrook voorbij. De auto’s die in de andere richting rijden storen zich er niet aan en gaan gewoon opzij. Het beruchte rijgedrag van de Albanezen is helemaal terecht.
Bij aankomst is onze gastvrouw nog niet thuis en worden we ontvangen door haar mama. Ze spreekt geen woord Engels maar verwend ons alvast met heerlijk fruit en groenten uit de mooie tuin. We relaxen even in de ruime en zeer mooie kamers met gigantisch balkon. Wat een zicht!
Tegen de avond rijden we door naar het centrum van Berat dat bekend staat om zijn 1000 ramen. Het gekende beeld van Berat is best indrukwekkend om live te zien. We eten in een, voor ons doen, “chique” restaurant met zicht op de heuvel en zijn 1000 ramen. Van hieruit kunnen we ook de prachtig verlichte universiteit van Berat zien. Wat een imposant gebouw!
In Griekenland raakte ik geïntrigeerd door het boze oog. Mijn mannen kozen daar een “mati” uit voor mijn verjaardag, die ik nu eindelijk mag uitpakken. Ik ben er ontzettend blij mee! Mijn mooie oog zal me nu voor altijd beschermen tegen negativiteit en ellende 😉.
Een beetje tipsy verlaten we het restaurant. Het was dan ook lang geleden dat we nog een flesje wijn gedronken hadden. Gelukkig drinkt Lucas ook een glaasje mee 😂. We wandelen nog door de zeer gezellige straatjes op de heuvel en verdienen zo nog een ijsje op de mooie boulevard. Een geslaagde verjaardag in een prachtige stad!
De dag nadien is het verlovingsfeest van de zoon van ons “gastgezin”. Volgens traditie komt ‘s morgens de toekomstige bruid bij de bruidegom thuis koffie drinken, samen met haar familie, om te laten zien dat ze niet alleen is. Ze zijn allemaal zeer mooi en traditioneel opgekleed en we aanschouwen het tafereel vanop ons balkon. Ondertussen loopt onze gastvrouw nog over en weer naar boven om ook ons nog te verwennen met een heerlijk vers ontbijt en zelfs de traditionele gebakjes passeren even langs de bovenverdieping. Wat een heerlijke B&B, een echte aanrader. (Je reisoverzicht - Airbnb)
‘s Middags vertrekken zij met zijn allen op restaurant en verlaten ook wij het huis. Alvorens we doorrijden naar Tirana, de hoofdstad van Albanië, bezoeken we nog eerst het kasteel van Berat. Er vindt net een fotoshoot van een gehuwd koppeltje plaats, wat het nog extra romantisch maakt. Wat een setting! Het doet me dromen…. We branden allen nog een kaarsje voor de goede afloop van de examens en vertrekken dan richting de hoofdstad.
De weg ernaartoe is zeer bochtig maar wel goed. Het is druk onderweg. Er is namelijk een crosswedstrijd in de buurt en heel wat buggy’s rijden ons voorbij. Plots staan we stil en vragen ons af wat er gaande is. Tot honderden geiten ons ineens passeren. Deze kudde moet over de weg naar een volgende graasplek. Iedereen moet wachten. Hilarisch om te zien hoe die geiten worden opgejaagd. De hoeder heeft geen stress en zorgt gewoon rustig dat hij al zijn geitjes mee heeft, geholpen door een paar prachtige honden. Wat een heerlijk tafereeltje. We wachten rustig tot het laatste geitje gepasseerd is en nadat de hoeder onder alle auto’s gekeken heeft om geen geitje te missen, kunnen we weer verder.
We komen aan in Tirana en zoeken ons appartementje. Het adres klopt niet en we staan bij iemand anders aan de deur. Niet de eerste keer blijkbaar. Gelukkig spreekt de man Engels want het is eigenlijk de eerste keer deze reis dat we zo goed als niets van de taal hebben opgestoken. We krijgen snel de eigenaar aan de lijn die ons verder naar het gebouw begeleid. Het zijn Noren dus het gesprek verloopt ook in prima Engels. We komen in een zeer ruim appartement met heel wat muziekinstrumenten waar Bruce weer volledig op los gaat. Misschien toch eens nadenken over een muziekschool als we weer terug zijn 🤔. We laden uit en gaan op zoek naar de supermarkt. De mensen zijn hier bijzonder onvriendelijk. Een “mooi” overblijfsel van het communisme dat hier zo lang geheersd heeft. Wat heb ik daar een hekel aan. Zelfs met onze grootste glimlach en vriendelijkste woorden gunnen ze ons geen blik aan de kassa. Als we verder op verkenning gaan in deze stad, zit ik zowat stijf van de schrik in de auto. Ik had al wat gezien van de Albanese chauffeurs, maar midden in 't stad is het echt extreem. Ik ben zeer blij dat ik een uitstekende chauffeur bij mij heb, want ikzelf zou hier op elk kruispunt een uur stil staan vrees ik. Om je hier in het verkeer te wagen, heb je toch echt wel een dosis lef nodig, zonder overdrijven!
Het Skanderbegplein is het hart van de stad. Het is een levendige plek, omringd door belangrijke gebouwen zoals het Nationaal Historisch Museum, het stadhuis en de Et’hem Bey-moskee. Straatartiesten, gezellige cafés en winkeltjes maken de sfeer compleet. Om meer te weten te komen over het verleden van Albanië, is Bunk’Art een aanrader. Dit museum, gevestigd in een voormalig bunkercomplex, biedt een indrukwekkende kijk op de communistische geschiedenis en de oorlogen van het land. Enver Hoxha, de dictator, laat bij mij een enorme indruk na. Hij zorgde er onder andere voor dat zijn land geïsoleerd raakte van de rest van de wereld. En dat merk je nog aan vele dingen in Albanië. Hoxha was altijd bang voor aanvallen van buitenaf en daarom liet hij 750 duizend bunkers bouwen verspreid over het land om de burgers te beschermen. Je ziet ze nog altijd liggen. Ze noemen de bunkers “mushrooms” omdat ze lijken op paddestoelen. Zeer speciaal. De betonnen paddenstoelen worden nu gebruikt als bedrijfsruimtes, nachtclubs, opslagplaatsen en luxe restaurants.
Om even te ontsnappen aan de drukte van de stad én wat gezonde lucht in te ademen, bezoeken we het Nationaal Park Dajti, ook wel het “natuurbalkon van Tirana” genoemd. Dit park ligt net buiten de stad en is bedekt met bossen en wilde bloemen. Je kunt de top van de berg Dajti bereiken met de “Dajti Ekspres”, een gondellift die een mooi uitzicht biedt. Deze lift ziet er gelukkig vrij goed uit 😆. Er is boven veel entertainment maar allemaal vrij duur. Er is ook een speeltuin met zeer oude speeltuigen. Bijzonder grappig eigenlijk.
Ik ben niet ongelofelijk onder de indruk van Tirana zelf. Voor mij geen city trip waard en bij een bezoek aan Albanië zijn er mooiere dingen te zien. Ik moet er wel bij zeggen dat we de stad misschien niet op de juiste manier bekeken hebben. Doordat er geen openbaar vervoer is en je dus alles met de auto in dat chaotische verkeer moet doen en dan nog parkeerplaats moet vinden ook, hebben we ons niet voldoende toegelegd op de stad en hebben we zo misschien wel leuke dingen gemist.
Na een weekje in Tirana rijden we door naar Shkodër. Ik heb hier ook weer veel over gelezen en ik verwacht er zeer veel van! Het is heel druk onderweg en we staan lang in de file die alleen maar langer wordt door een frontale botsing. Eén van die zotten waarschijnlijk die dacht om de file maar weer eens langs links te passeren. We komen opnieuw aan een vrij oud gebouw maar we zijn er ondertussen aan gewend. Het appartement is binnenin wel zeer mooi en modern ingericht. Toch vraag ik me af of ik dit bij een gewone vakantie zou kunnen. Het is toch even een klik die je moet maken en bij een vakantie van 2 of 3 weken heb je weinig tijd om te klikken... Al ben ik er ondertussen van overtuigd dat je Albanië absoluut moet bezoeken met een “Campervan” of zoiets. Je kan overal vrij kamperen en het biedt zoveel mooie plaatsen om te genieten van de overweldigende natuur.
Maar nu zitten we dus wel midden in het centrum in een mooi appartement voor weinig geld.... wat ook zijn voordelen heeft. We laten onze auto even aan de kant staan en doen alles te voet. De eerste avond speelt Albanië tegen Italië op het EK. We gaan op zoek naar een groot scherm en vinden dit op het grote plein in de stad. Overal staan kraampjes en iedereen is vrolijk. Heerlijk zo in openlucht. Als er na 1 minuut al gescoord wordt door de Albanezen, ontploft de stad. Wat een heerlijke sfeer. Iedereen danst de hele match lang, ook al kunnen ze hun voorsprong niet vasthouden.
Shkodër is een geweldige stad. Er staan heel wat mooie gebouwen, de mensen zijn vriendelijk en er is een zeer gezellige, lange winkel/wandelstraat. Het EK leeft hier enorm en elk restaurant/café heeft zijn eigen groot scherm. Wij weten alvast elke avond wat doen 🤗. We eten alweer heerlijke Albanese gerechten terwijl we opgaan in de leuke voetbalsfeer. De terrassen zitten hier dan ook steeds afgeladen vol met een mix van Albanezen en toeristen.
De Orthodoxe Kerk en Moskee staan hier bijna naast elkaar en zo gaat het ook onder de bevolking. Alles kan en alles mag. Iedereen leeft hier vreedzaam samen. Je ziet weinig extreme Moslims. Shkodër is moderner en hipper dan de andere steden in Albanië. Hier is meer een mix van Oost en West Europa met veel Italiaanse invloeden. Mensen lijken hier echt gelukkig en toeristen worden hier graag ontvangen.
Op Bruce zijn verjaardag staat Kris vroeg op en haalt een heerlijk ontbijt en taart. We zingen en vieren zijn verjaardag binnen met zijn nieuwe lego want het is vandaag echt heel warm buiten. Maar de dag nadien plannen we een trip voor zijn verjaardag. We moeten helaas weer extreem vroeg uit de veren. 7 u toch wel. Dat zijn we niet meer gewend 😂. Ik wil er nog niet aan denken dat dat weer dagelijkse kost wordt. Ooit…
We rijden met onze auto naar de Koman ferry. Een rit van maar 50 km waar we 2 u over doen. De weg is echt erbarmelijk. Het eerste deel valt mee, maar nadien rijden we over zeer kronkelige bergweggetjes die zeer snel zeer slecht worden. Plots verandert de weg in een grindpad met overal kuilen. En met onze auto die al bijna op instorten lijkt te staan, nemen we best niet te veel risico’s. Gelukkig kunnen we ondertussen wel genieten van fenomenale zichten. Wij althans, want Kris kan zich absoluut alleen maar focussen op de weg. We komen net aan als de laatste parkeerplaats wordt ingenomen. We moeten dus weer een heel eind naar beneden voor de volgende parking. Naar boven moeten we dan weer te voet 😒. Maar in Albanië is alles te koop en voor 5 euro wilt iemand ons naar boven rijden. Een goede beslissing zo blijkt, want boven moeten we ook nog een hele tunnel doorwandelen. We zouden onze ferry noooooit gehaald hebben! We zijn dan ook de laatsten aan boord en vertrekken meteen. We varen over het smaragdgroene water van het Komanmeer met aan weerszijden enorme bergen. Zeer speciaal. Prachtig eigenlijk! De boot stopt aan de rivierbedding van de Shalarivier. We wandelen over duizenden steentjes, over een (tijdelijke) houten brug , naar de andere oever van de rivier. Ik heb nog nooit zo’n kristalhelder water gezien met een prachtige turquoise kleur. Dit landschap is uniek en ik begrijp de verwijzing naar het “Thailand van Europa”. Ik vind de setting onbeschrijflijk mooi!!! Maar om teleurstellingen te vermijden moet ik er ook bij vermelden dat het helaas niet meer zo ongerept is. Overal staan barretjes en werden houten huisjes op de bergwanden gebouwd om te kunnen overnachten. Er staan plastic ligstoelen die je kan huren en er komen toch wel wat bootjes aangemeerd. Mooi gebouwd wel hoor, maar het mag wel gaan stoppen lijkt me.
Het water komt recht uit de bergen en is ijskoud!! Maar het is zoooo warm buiten dat we ons er toch aan wagen. Er zit een leuke stroom op zodat we ons een eindje kunnen laten meedrijven. Heel ontspannend. Kou-kleum Lucas installeert zich ondertussen onder de bomen. Die vindt deze hitte geweldig en heeft de verkoeling niet nodig. Het lijkt wel fijn om hier een nacht te spenderen. Overal zijn plaatsjes met kampvuurtjes aangelegd. Het moet hier zeer speciaal zijn in het donker. Door te blijven overnachten ontloop je ook de drukte van de dagtoeristen en zou je meer het rustige, desolate gevoel van deze afgelegen plek ervaren. Moet ik nog eens voor terugkomen 😊.
Om 16 u varen we weer terug via het Koman meer. Er is een manier om vanaf de Shala rivier door te reizen naar Teth. Met al onze bagage zag ik dat niet direct zitten maar moet je eigenlijk echt wel doen. Zo kan je een nacht blijven aan de rivier en nog verder het ongerepte Albanië ontdekken. Aan onze auto terug heb je zicht op de grootste waterkrachtcentrale die we ooit gezien hebben. Toch nog dat thuisonderwijs even naar boven halen en ik luister graag mee naar meester Kris 😉.
We volgen weer de onstuimige weg naar Shkodër en eten onderweg aan een kraampje in de bergen een hotdog. Een risico maar heerlijk lekker! We zijn kapot maar wat een heerlijke dag! Een plekje toch alweer om nooit te vergeten!
En hier eindigt bijna onze trip door Albanië. Ik ben alvast onder de indruk! Wil je graag het ongerepte van Albanië nog bewonderen? Wees dan snel, want het toerisme maakt hier ook razendsnel heel wat stuk.